Rüzgarda asi körüm,Özgürlüğüm,özgürüm.. "Bugun benim doğdugum gün!" diyebilecek kadar çoşkuluyum. Çoşkunun kaynağının rüzgar olabileceğine inanabilecek kadar düşüm,düşkünüm umuda..Umut kaynağıyım !
29 Ekim 2014 Çarşamba
Beni Affet Bu Gece
Merhaba,
Cem Adrian'ı severim.İlk dinlediğimde sesinden ötürü önyargılarımın kurbanı olmuştum.Önyargılarımız ne kadar da güzel zevklerden mahrum ederlermiş bizi ,belki de bunun bir örneğiydi..
Kolaydır değil mi hemen yaftalamak ? Bilmeden,inanmak istediklerimizin peşinden giderek yapıştırmak damgayı ? Yoksa gözlere mi inanmak gerek,gözden gelen belki bir damla gözyaşına ya da kar eriyince beyaz kalır mı gece,umut tükenince yine çarpar mı bir kalp? Ah düşünce gülümser mi çocuklar,düşler bitince başlamaz mı kabuslar ..Sen unutsan ben unutmam,ben unutsam aşk unutmaz.. Bir yara bu hiç kapanmaz,kalbimde hep kanar,yanar içimde ...
Beni affet bu gece,içim affet bu gece..İçin için düşününce,bilirsin yalnızlık sandığın o hissizliğin en derinindeki kalabalığı ve asıl yokluk o zaman başlar..Sen sanırsın ki,aranılan başı yaslayacak bir omuzdur, halbuki istenir ki , enginlere sığmayacak güven sandıklarını hediye etmek istemişsindir. Tek istediğin,inanmaktır..İnanmak hiç inanılmayacak olana..Hiç doğru bulmadığına bile,gözünle gördüğüne de inanmak,gözünle görmediğine de.. Bu yüzden Cem Adrian der ki, görmelisin gözlerimi..Gözlerimi görmeliydin,görmeliydin ki,inanmamalıydın inandığını sandığın yalanın yalnızlığını.. Aslında bilseydi insanoğlu,yalanın içinde yaşarken,gerçeği aramanın ne kadar yanlış olduğunu..Yalana yalan demeden önce düşünürdü, bilmeliydi ki kendi gerçeğini kendisinin yarattığını.. ve aslında yarattığı şeyin ne kadar gerçekten uzakta olduğunu ! Bu yüzden sarmalı insanlar birbirlerini,en büyük yalanda bile sarmalı,tutmalı ve bırakmamalı birbirini..Yalandan da olsa,bilmeli aslında en büyük yalanın kendisi olduğunu ki kaybetmemeli..
Cem Adrian'ı severim.İlk dinlediğimde sesinden ötürü önyargılarımın kurbanı olmuştum.Önyargılarımız ne kadar da güzel zevklerden mahrum ederlermiş bizi ,belki de bunun bir örneğiydi..
Kolaydır değil mi hemen yaftalamak ? Bilmeden,inanmak istediklerimizin peşinden giderek yapıştırmak damgayı ? Yoksa gözlere mi inanmak gerek,gözden gelen belki bir damla gözyaşına ya da kar eriyince beyaz kalır mı gece,umut tükenince yine çarpar mı bir kalp? Ah düşünce gülümser mi çocuklar,düşler bitince başlamaz mı kabuslar ..Sen unutsan ben unutmam,ben unutsam aşk unutmaz.. Bir yara bu hiç kapanmaz,kalbimde hep kanar,yanar içimde ...
Beni affet bu gece,içim affet bu gece..İçin için düşününce,bilirsin yalnızlık sandığın o hissizliğin en derinindeki kalabalığı ve asıl yokluk o zaman başlar..Sen sanırsın ki,aranılan başı yaslayacak bir omuzdur, halbuki istenir ki , enginlere sığmayacak güven sandıklarını hediye etmek istemişsindir. Tek istediğin,inanmaktır..İnanmak hiç inanılmayacak olana..Hiç doğru bulmadığına bile,gözünle gördüğüne de inanmak,gözünle görmediğine de.. Bu yüzden Cem Adrian der ki, görmelisin gözlerimi..Gözlerimi görmeliydin,görmeliydin ki,inanmamalıydın inandığını sandığın yalanın yalnızlığını.. Aslında bilseydi insanoğlu,yalanın içinde yaşarken,gerçeği aramanın ne kadar yanlış olduğunu..Yalana yalan demeden önce düşünürdü, bilmeliydi ki kendi gerçeğini kendisinin yarattığını.. ve aslında yarattığı şeyin ne kadar gerçekten uzakta olduğunu ! Bu yüzden sarmalı insanlar birbirlerini,en büyük yalanda bile sarmalı,tutmalı ve bırakmamalı birbirini..Yalandan da olsa,bilmeli aslında en büyük yalanın kendisi olduğunu ki kaybetmemeli..
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)